przypomniała sobie, jak bardzo Theo był wdzięczny, że zaakceptowała jego prośbę i zgodziła się zająć dziećmi do końca października. – Przypuszczam, że potem uda mi się znaleźć kogoś innego – oświadczył. – Zwłaszcza, jeśli pomożesz mi wybrać odpowiednią kandydatkę. Myślę, że zdołasz je ocenić trafniej niż ja. Zmilczała wówczas, zaskoczona tym, że liczyłby się z jej opinią. Jednak jego słowa sprawiły jej przyjemność, a teraz nie mogła się już doczekać rozpoczęcia pracy. Zrobi wszystko, by odnieść sukces tam, gdzie inne zawiodły. Być może okaże się, że nie jest tak nieudolna wobec dzieci, jak sądziła. Dom stał w szeregu podobnych georgiańskich budynków, zwróconych frontem do ulicy. Lily wzięła głęboki oddech i zastukała wielką kołatką w imponujące czarne drzwi. Niemal natychmiast otworzyła je siwowłosa starsza kobieta, a przed nią wybiegło dwóch małych chłopców. – Witam cię, Lily – rzekła z uśmiechem. – Proszę, wejdź. Dziewczyna skinęła głową i usłuchała, ujęta tym życzliwym powitaniem. Spojrzała w dół na zaciekawionych chłopców. – Ty jesteś Tom, a ty masz na imię Alexander? – Nie Alexander, tylko Alex – odrzekł starszy. – A ja nie jestem Thomas, tylko Tom-Tom – oznajmił młodszy. – Zapamiętam – rzekła z uśmiechem. – A pani to zapewne Beatrice? – spytała nieśmiało. – Zgadza się, kochanie. Chłopcy, przywitajcie się odpowiednio z Lily. – Cześć, Lily – zawołali posłusznie chórem. – Doskonale. Frei w tej chwili nie ma w domu. Gra w tenisa i wróci za godzinę. Obejrzyj dom, Lily. Theodore pracuje w swoim gabinecie, ale niebawem skończy i zejdzie na dół. Dziewczyna ogarnęła wzrokiem eleganckie wnętrze. Na końcu olbrzymiego holu olśniącej dębowej posadzce dostrzegła wielki zabytkowy kredens, na którym stały dwie lampy ze złocistymi abażurami, kilka cennych przedmiotów sztuki oraz centralnie umieszczona fotografia w srebrnej ramce, przedstawiająca piękną ciemnowłosą młodą kobietę, niewątpliwie Elspeth. Odnosiło się wrażenie, że wciąż jest panią tego domu. Beatrice wprowadziła Lily do obszernego słonecznego salonu, którego umeblowanie stanowiły trzy wzorzyste sofy oraz kilka podnóżków i stolików. Nad ozdobnym kominkiem wisiało lustro, a na gzymsie stała inna fotografia Elspeth, otoczona zdjęciami trojga dzieci. Wysokie okna zasłaniały kotary w kolorach czerwieni i kości słoniowej. Pomimo rzucającego się w oczy luksusu, panowała tu ciepła i swobodna atmosfera. Jakby na potwierdzenie, chłopcy wskoczyli na kanapę i zaczęli wesoło dokazywać. Dziewczyna wyjrzała na ogród pełen drzew owocowych i kwitnących krzewów. Był tam również plac zabaw dla dzieci z drabinką, zjeżdżalnią, piaskownicą oraz leżącymi w rogu kilkoma piłkami. – Cały dom jest piękny – rzekła do Beatrice. – Owszem – przytaknęła starsza kobieta i westchnęła. – Z pewnością słyszałaś o tragicznej śmierci żony Theodore’a – powiedziała, po czym zawołała do chłopców: – Który z was pomoże mi przy podwieczorku? Alex i Tom podążyli za nią do kuchni, a Lily przysiadła na