na swoje odbicie w lustrze i skrecajac sie w srodku, bo choc ciagle nie rozpoznawała własnej twarzy, dostrzegła w swoich oczach po¿adanie. - Och, ty idiotko. - Zabebniła palcami po drzwiach szafki i spojrzała na kasetke z bi¿uteria. Te, w której 264 nie było pierscionka. Tyle rzeczy w jej ¿yciu zdaje sie do siebie nie pasowac. Zniechecona zdjeła z siebie płaszcz i rzuciła go na łó¿ko. Zda¿yła jeszcze rozpiac zamek bluzy, kiedy rozległo sie pukanie i Alex wsadził głowe w drzwi. - Chciałem ci tylko powiedziec, co słychac u dzieci - powiedział. Marla oparła sie jakos checi zapiecia bluzy pod sama szyje. Wiedziała, ¿e widac jej stanik i brzuch. Czuła sie naga, jakby nic na sobie nie miała. Alex obrzucił ja szybkim spojrzeniem, ale tego nie skomentował. - Oboje spia. - To dobrze. - Marla czuła sie okropnie za¿enowana. - Potrzebujesz czegos? - Nie, nie sadze. - Chciała tylko, ¿eby ju¿ wyszedł. Natychmiast. - Powiem Tomowi o lekach. Dopilnuje, ¿ebys dostawała je na czas. Marla potrzasneła głowa. - Nie trudz go, mysle, ¿e sama dam sobie z tym rade. Zostaw tu te tabletki. Mo¿esz mi wierzyc, kiedy znowu poczuje ból, sama je wezme. Spokój Aleksa zniknał. Spojrzał na nia ostro, zirytowany. - Nie sprzeczajmy sie ju¿ dzisiaj, dobrze? Zwłaszcza o Toma. Za to mu płace, wiec niech sie tym zajmie - rzucił stanowczo. Autorytatywnie Rozkazujaco. Marla miała ju¿ na koncu jezyka riposte, ale ugryzła sie w jezyk. Była zbyt zmeczona, ¿eby sie kłócic. Teraz. Jutro wyjasnia sobie pewne sprawy. - Dobrze. - A teraz - Alex złagodniał, kiedy zrozumiał, ¿e Marla nie ma zamiaru sie sprzeczac - dobranoc. Zobaczymy sie rano. - Zaczekaj - powiedziała. Nagle uderzyła ja pewna mysl. Alex odwrócił sie, a ona uniosła swoja prawa dłon i poruszyła 265 serdecznym palcem. - Nie widziałes gdzies mojego pierscionka? - Pamietasz go? - spytał z niedowierzaniem. - Niestety nie. Wiem o nim, bo Joanna mi powiedziała. Pomyslałam, ¿e wiesz, gdzie on mo¿e byc - gdzie go kładłam, kiedy zdejmowałam go z palca. - Pewnie gdzies tam. - Wskazał dłonia jej sypialnie. - Tam go nie ma. Ju¿ szukałam. Bardzo dokładnie. Czy to nie dziwne? Joanna mówiła, ¿e zawsze go nosiłam i ¿e ktos mógł mi go ukrasc w szpitalu. - Watpie. Mo¿e powinnas jednak poszukac go jeszcze raz. - Alex przestepował z nogi na noge. Spojrzał na zegarek. - Wiele przeszłas w ciagu kilku ostatnich dni. Pierscionek to chyba najmniejszy problem.