A czy układanie puzzli składających się z dwóch tysięcy kawałków nie przekracza możliwości sześcioletniego dziecka? Jasne, że przekracza, ale Laura siara się o tym nie myśleć i pośpiesznie zdejmuje folię z pudelka, otwiera je, szybko rozrywa foliową torebkę i wsypuje jej zawartość; do dolnej części pudla. - Chyba musimy najpierw poszukać rogów i tych części, które są na brzegach, prawda? - zwraca się do Grace, biorąc do ręki kilka kawałków i próbując je segregować. Dziewczynka nie odpowiada. Chwyta garściami fragmenty puzzli, przerzuca je z jednej ręki do drugiej i po chwili - Laura nie może uwierzyć w to, co widzi - pokazuje cztery narożne fragmenty. - Świetnie! - chwali małą. Szybko dalej segreguje puzzle; nie chce być od niej gorsza, ale pośpiech wcale jej nie pomaga. Z kupki, na którą rzuca fragmenty układanki, które - według niej - nie są brzegowe, Grace co chwila palcami swojej małej rączki wyjmuje kawałek z jedną prostą krawędzią. Laura przestaje się wysilać. Patrzy z podziwem, jak dziewczynka oddziela części tworzące zarys obrazu, od tych znajdujących się w jego wnętrzu. Jej zajęłoby to pewnie godzinę, a Grace radzi sobie z tym w kwadrans. Laura już nie próbuje jej pomagać i nie wierzy własnym oczom, kiedy po kilku minutach w dolnym brzegu nie brakuje żadnego kawałka. Wkrótce gotowy jest górny. Obawiając się, że jeśli nie dopasuje do siebie choćby kilku fragmentów, ucierpi jej autorytet, Laura stara się wyłowić te, które mogą tworzyć najjaśniejszy fragment - białe tutu baletnicy. Grace w tym czasie układa pionowe brzegi i zamyka obramowanie obrazu. - Świetnie ci to wychodzi - chwali ją Laura. - Radzisz sobie znacznie lepiej niż ja. - Wiem - rzuca bezczelnie dziewczynka. Jej małe palce zwinnie wyławiają puzzle z fragmentami twarzy, ramion, nóg i tułowia, dopasowują je do siebie i zanim Laura się spostrzega, w postaci baleriny nie brakuje ani jednego kawałka. - Jeszcze tylko tło - mówi Laura. - Z tym będzie pewnie trochę trudniej - dodaje, widząc, że fragmenty, które pozostały, nie mają żadnych charakterystycznych szczegółów i nie różnią się niczym poza odcieniami szarości. Mała wzrusza ramionami. Jej palce dalej śmigają, a kiedy już niewiele brakuje do tego, by kawałki utworzyły całość, Grace jednym ruchem ręki wszystko burzy. - Dlaczego to zrobiłaś?! - oburza się Laura. - Bo już mi się nie podoba. - Jeśli się coś zaczyna, trzeba to skończyć. - Nie chce mi się. Układanie puzzli jest nudne. Laura jest nawet skłonna w to uwierzyć. Coś, co przychodzi komuś z taką łatwością, pewnie może być nudne, ale nie wolno jej powiedzieć tego głośno. - Czasami trzeba robić coś, co wydaje nam się nudne - tłumaczy. - Po co? - Bo... bo tak trzeba. - Dlaczego? Wie, że nie można dzieciom odpowiadać „dlatego”, a żadna inna odpowiedź nie przychodzi jej do głowy. Własna bezradność doprowadza ]ą do szału. Zęby się uspokoić, zaczyna zbierać porozrzucane na podłodze puzzle i wkładać je do pudełka. Dopiero po chwili zdaje sobie sprawę, że to błąd. - Musisz to teraz posprzątać - zwraca się do dziewczynki. - Sama posprzątaj. - Posłuchaj, Grace. Ty porozrzucałaś puzzle i ty je pozbierasz. Dopóki tego nie zrobisz, nie będę się z tobą bawić. - Nie musisz. I tak nie umiesz się bawić. W Laurze znów zaczynają się budzić mordercze instynkty. Spogląda na zegarek. Jest za pięć pierwsza. Ma nadzieję, że za chwilę będzie lancz, co da jej czas na to, by wymyślić, jak wyjść z twarzą z tej sytuacji. Tymczasem wstaje, zostawia Grace w kącie i zabawkami i podchodzi do okna. Gracze na korcie kończą debla. Musiała zwyciężyć para z prawej, bo wznosi ręce w triumfalnym geście. Wszyscy czworo zbierają piłki, jakiś czas rozmawiają i znikają Laurze z oczu. Kort należy jednak do Greenwoodów, a nie do sąsiedniej posesji. Zdaje sobie z tego sprawę, kiedy cala czwórka wyłania się zza drzew i zmierza w stronę domu. Nie śpieszą się, idą wolno, żywo gestykulując. Kiedy podchodzą, bliżej, Laura widzi że się śmieją i że są młodzi. Przesuwa się nieco w bok. Nie chce zostać zauważona. Ale tamci są zajęci sobą, więc pewnie i tak żadne z nich nie spojrzałoby w górę i nie zobaczyło w jednym z okien na pierwszym piętrze dziewczyny, która przed rokiem tak jak oni schodziła z przyjaciółmi z kortu. Teraz nie ma już tamtego domu, nie ma kortu, nie ma dawnych przyjaciół. Poza Patricią Orth, która nadal się z nią przyjaźni. Dziewczyny i chłopcy w strojach do gry w tenisa są już tak blisko, że słyszy ich głosy, śmiech, widzi wyraźnie twarze. Są mniej więcej w jej wieku. Laura przesuwa się jeszcze trochę i wie, dlaczego. Wstydzi się ich. Wstydzi się, że musi pracować jako opiekunka tego rozwydrzonego bachora, który za jej plecami otwiera kolejne pudelka puzzli i wysypuje wszystkie na podłogę. A jeszcze bardziej wstydzi się tego, że się wstydzi. 5 Laura siedzi na misiowatej kanapie i spod na wpół opuszczonych powiek przygląda się twarzy aniołka, bo Grace, kiedy wreszcie zasnęła po lanczu i długim spacerze w pobliskim parku, wygląda jak rudowłosy aniołek. Śpi już od godziny i Laura stara się nie poruszać, nawet nie oddychać, żeby jej tylko nie obudzić. Zgodnie ze zleceniem, ma się dzisiaj opiekować Grace do ósmej wieczorem. Jeśli do tego czasu wytrzyma, dostanie czek na trzy lekcje baletu u Juliena Rousselina. Kiedy wczoraj koleżanki chciały wyciągnąć ją po lekcjach do nowo otwartej pizzerii w pobliżu ich szkoły, szybko obliczyła, że najmniejsza i najprostsza pizza kosztuje tyle co sześć minut lekcji tańca, i nie poszła z nimi. Półtora roku temu, zaraz po tym, jak zbankrutowała firma jej taty, Laura dopięła czegoś, czego - jak dowiedziała się w sekretariacie swojej dawnej szkoły - dotąd nie udało się osiągnąć żadnemu uczniowi: w połowie trymestru zmieniła wybrany przez siebie przedmiot na inny, choć - zgodnie z regulaminem - można to było zrobić nie później niż po dwóch trymestrach. Niewiele to zmieniło, ponieważ wkrótce rodziców Laury nie było już stać na opłacanie drogiej prywatnej szkoły i musieli ją zapisać do publicznej. Ale zanim się to stało, przez trzy tygodnie chodziła na zajęcia z podstaw ekonomii, którą wybrała, rezygnując z lekcji historii muzyki. Nie rozumiała - a już na pewno nie zapamiętała - prawie nic z tego, co słyszała na tych lekcjach, o zysku brutto i netto, obrotach, kosztach uzyskania przychodu. Ale na jednej z trzech, może czterech lekcji, w których uczestniczyła, była mowa o tym, że w historii ludzkości nie zawsze przeliczało się wszystko na pieniądze. Były muszelki, sól, srebro, złoto. Wtedy brzmiało to dla niej zupełnie abstrakcyjnie, ale od jakiegoś czasu to rozumie. Liczy nie w dolarach, tylko w godzinach lekcji tańca w szkole baletowej Juliena Rousselina. Teraz siedzi bez ruchu, chociaż od pół godziny strasznie chce jej się siusiu. Woli jednak nadwerężać pęcherz, niż obudzić Grace, która ją zaskakuje, zaciekawia, intryguje, ale przede wszystkim doprowadza do szału. Mimowolnie obraca głowę i widzi rozsypane na podłodze puzzle. Już kilka razy chciała wstać i je pozbierać. Nie wie nawet, co ją powstrzymuje - obawa, że obudzi Grace, czy świadomość, że nie powinna tego robić, ponieważ nie jest to wychowawcze. Jednak lęk, co pomyśli pani Greenwood, kiedy zobaczy ten bałagan, nie daje Laurze spokoju. Ostrożnie wstaje z kanapy i na palcach robi kilka kroków. Nie spuszcza wzroku z rudowłosego aniołka, gotowa w każdej chwili zamienić się w głaz na pierwszą oznakę, że mała się budzi. Dochodzi do rozrzuconych puzzli, przykuca i zaczyna je zbierać. W ich układaniu nie jest wprawdzie tak sprawna jak Grace, ale widzi, że ma w ręku fragment ucha Myszki Miki, kawałek palmy z fotografii przedstawiającej zachód słońca na Hawajach, zamglone oko ślepca Brueghla, a do tego kilka części, których nie jest w stanie skojarzyć z żadnym z obrazków na pudełku. Nie ma pojęcia, co z nimi zrobić, w dodatku głowa Grace się poruszyła. Laura zamiera, przez dobrą minutę trwa w bezruchu i dopiero kiedy się upewnia, że dziewczynka przewróciła się z lewego boku na prawy i śpi nadal, oddychając równym rytmem, rzuca kawałki puzzli na podłogę. Zdaje sobie sprawę, że nie uda jej się ich posegregować, a poza tym uważa, że wyręczanie małej w sprzątaniu byłoby niewychowawcze. Podnosi się i zwabiona dobiegającymi z dworu głosami, podchodzi do okna. Połowa kwietnia - nawet bardzo ciepłego, jak w tym roku - nie jest w stanie New Hampshire najlepszym okresem na korzystanie z otwartego basenu, ale dwie dziewczyny i dwóch chłopców, których widziała wcześniej w strojach do gry w tenisa, najwyraźniej nie podzielają tego zdania i pluskanie się w basenie sprawia im wielką przyjemność. Laura również go nie podziela i najchętniej wskoczyłaby do wody razem z nimi. A tymczasem stoi, ukryta za zasłoną, i przygląda im się z zazdrością, do której sama przed sobą nie chce się przyznać. Dziewczyny w bikini wychodzą na brzeg. Jedna jest blondynką, druga brunetką, ale obie są wysokie i zgrabne, a górne części ich kostiumów kąpielowych mają co zakrywać. Laura raczej nie cierpi z powodu swojego małego biustu, wie bowiem, że dla zawodowej tancerki, którą chce w przyszłości zostać, duże piersi mogą być utrapieniem. Ale dla dziewcząt na dworze z pewnością nim nie są. Wyraźnie się z nimi obnoszą, paradując wzdłuż basenu. Zastanawia się, kim są ci młodzi ludzie. Czyżby ta blondynka albo brunetka była siostrą Grace, która może sobie pozwolić na to, by w weekend spędzać czas z przyjaciółmi? Rodzice mają pieniądze na opłacenie opiekunki, nie musi się więc użerać z nieznośną młodszą siostrą. Laura przygląda się obu dziewczynom, ale żadna nie jest podobna do Grace. Pewne podobieństwo widzi raczej w chłopcu, który teraz wychodzi z basenu i otrząsa się z wody. Jest przystojny, dobrze zbudowany, ale bez przerostu mięśni. Włosy ma wyraźnie rudawe, acz ciemniejsze od loków Grace, chociaż może tylko wydają się ciemniejsze, ponieważ są mokre. Właśnie przeczesuje je palcami, odgarniając do tyłu spadające na czoło kosmyki. Laura widzi wyraźnie jego twarz i nie ma już wątpliwości, że łączy go z Grace pokrewieństwo. Kiedy chłopak unosi głowę, Laura, w obawie że ją zobaczy, gwałtownie cofa się od okna, zapominając o tym, że hałas może obudzić małą. Patrzy na nią, wstrzymując oddech. Grace na szczęście dalej smacznie śpi. Laura idzie na palcach do łazienki, a kiedy z niej wraca, zatrzymuje się przy olbrzymim lustrze, zajmującym prawie całą ścianę. Tak wielkiego lustra nie ma nawet w sali szkoły baletowej madame Rostovej. Tu brakuje tylko umieszczonego przy nim drążka. Mimo to Laura staje w pierwszej pozycji baletowej, potem w drugiej, wykonuje demi plie półprzysiad bez odrywania pięt od podłogi. Przechodzi do trzeciej pozycji i, tym razem odrywając pięty od podłogi, robi pełny przysiad grand plie. Następnie, obrócona profilem do lustra, staje na półpalcach prawej nogi, a lewą, z wyprostowanym kolanem, wyciąga do tyłu - arabesque wychodzi jej idealnie. Powtarza tę figurę, zmieniając nogi; staje na lewej, a prawą wyciąga do tyłu. Rozochocona, zapominając o śpiącej dziewczynce, wykonuje ecarte: staje na palcach prawej nogi, a lewą unosi w bok, przechylając tułów w przeciwną stronę. Lewa ręka - w trzeciej pozycji - znajduje się ponad głową, a prawa - w drugiej pozycji - na wysokości piersi. Laura jest z siebie zadowolona, ale czy w poniedziałek tak samo będzie z niej zadowolony Julien Rousselin? Czy zauważy, że nie robi już szkolnych błędów, na które zwrócił jej uwagę kilka miesięcy temu podczas zimowych warsztatów? Pracowała nad tymi błędami na lekcjach u madame Rostovej, tylko czy wymagający nauczyciel tańca nie doszuka się nowych? Nie może się już doczekać poniedziałku, ale jest też pełna obaw. Co będzie, jeśli Julien Rousselin stwierdzi, że po siedmiu latach uczenia się baletu pod okiem niewłaściwej nauczycielki nie da się już z Laurą nic zrobić? Stara się odgonić te przygnębiające myśli i chcąc sobie udowodnić, że nie jest z nią tak źle, robi arabesque penchee - staje na prawej nodze, wyprostowany tułów układa w poziomie, a lewą nogę z wyciągniętą stopą unosi tak wysoko, że tułów i noga tworzą kąt zbliżony do prostego.