- Tak. - Złożyłeś podanie? - Nie. - Nie uważasz, że powinieneś? - Powinienem. - Co cię powstrzymuje? - Nawet na niego nie spojrzała, kiedy zdrapywała nożem resztki cebuli z wyszczerbionej 24 deski do krojenia. - Robota. - Teraz nie chciał o tym rozmawiać. Lepiej byłoby dla niej, gdyby nie wiedziała. - To dlatego, że Ross McCallum wychodzi na wolność, prawda? - zapytała. Był zaskoczony, że domyśliła się, w czym rzecz. - Mnie się wydaje, że prokurator okręgowy chce ponownie zająć się tą sprawą, bo naciskają na niego ludzie z miasteczka, a także Chicanosi i Latynosi, czy jak oni się tam zwą. - Mniej więcej o to chodzi. - Oparł ramię o kredens i przyglądał się jej. Nigdy nie przestawała go zdumiewać. Nieraz wydawała mu się ciemna jak tabaka w rogu, kiedy indziej dostrzegał w niej przebłyski inteligencji, z którą rzadko się zdradzała. - Już rozmawiałem ze Smithem. - Z Nevadą? - Natychmiast zauważył, że jej ramiona zesztywniały. Zawsze miała słabość do Metysów. Cholera, taką słabość przejawiała połowa kobiet w okręgu. Nigdy nie potrafił pojąć, dlaczego z pozoru zdrowe na umyśle kobiety pożądają nicponia ranczera o bardzo niechlubnej reputacji, który - jak sądził Shep - wiedział o zamordowaniu Estevana znacznie więcej, niż był gotów przyznać. - Tak. To Smith wsadził McCalluma za kratki, jeszcze zanim się go pozbyli. - Chciałeś powiedzieć: bezpodstawnie osądzili. - Miał szansę oczyścić swoje imię. Nie skorzystał z niej. Niektórzy uważają, że wiedział o śmierci Ramóna więcej, niżby to wynikało z jego zeznań. - Czyżby? - Pomyślałem, że trochę go przycisnę i zobaczę, czy się złamie. - Nie złamie się. Była tego tak cholernie pewna. Pomieszała nożem mięso na patelni. - Wróciła Shelby Cole. Teraz odwróciła się do niego z twarzą białą jak mercedes starej Etty Parsons. - No, nie gadaj. - Cebule zrobiły się przezroczyste, bekon mocno skwierczał. - Tak. Dzisiaj widziałem ją w mieście, no i proszę bardzo, oczywiście na kogo od razu wpadła? - Zauważył błysk w oczach żony. - Zgadza się. Na Nevadę Smitha we własnej osobie. Ucięli sobie pogawędkę w White Horse. - Kto ci to powiedział? - Lucy. Ale parę osób widziało, jak wchodzą razem, a potem nie wypili nawet łyka i wymknęli się tylnymi drzwiami. Z tego, co słyszałem, Badger Collins wypił oba piwa, zanim Lucy zdążyła je zabrać. - Shep zachichotał cicho, ale Peggy Sue nawet się nie uśmiechnęła, - Cholera. - Znieruchomiała i utkwiła w nim wzrok. Odniósł wrażenie, że te oczy należą do osoby dwukrotnie starszej niż Peggy. - Coś cię dręczy? - Można tak powiedzieć. - Energicznie wzruszyła ramionami. - Co? - Shep, znowu jestem w ciąży. - Zamrugała i pociągnęła nosem. - Niech to szlag. - Świat zaczął mu się walić. Jak zdoła wykarmić jeszcze jedną gębę? Pieniędzy już i tak zaczynało brakować. Dopił piwo, cisnął puszkę do kubła ze śmieciami i podszedł do żony, ale ona skrzywiła się i podniosła nóż. Ostrze zalśniło w bladym świetle. 25 - Nawet się do mnie nie zbliżaj, rozumiesz? - Ale... - Mówię poważnie. Idź do kliniki i umów się na zabieg, i nawet nie próbuj mnie dotknąć, bo sama rozwiążę problem. - Nie żartowała. - Oboje wiemy, że nie stać nas na kolejne dziecko. - Nie musimy go mieć - odparł wolno. - O, właśnie że musimy. Znasz moje poglądy. Naturalnie, że je znał. Odbyli już taką rozmowę, zanim przyszli na świat Candice i Donny. Nie ustąpiła. Obiecał,