będę robić. Zdąży pan porannym parowcem opuścić wyspę. Szczęknęła niklowanymi kulkami, wsunęła rękę do sakwojaża. Tam, zawinięty w pantalony, leżał rewolwer Lagrange’a. Strzelać oczywiście z niego nie będzie, ale na postrach się nada. Wtedy też Alosza zrozumie, na co liczyła, wchodząc do niebezpiecznej groty. Aleksy Stiepanowicz zrobił kilka szybkich kroków do przodu i pani Polina zrozumiała nagle: nie rozwinie cienkiego jedwabiu, nie zdąży. Trzeba było wcześniej wyjąć broń, kiedy szła galerią. Oparła się plecami o nierówną ścianę. Już nie było dokąd się cofać. Fałszywy pustelnik nie spieszył się. Stanął przed najeżoną kobietą, jakby się przymierzał, gdzie uderzyć: w ucho, jak groził, w szyję czy w brzuch. Oliwa w lampce prawie się dopaliła i światło dawała minimalne. Za plecami Aloszy czaiła się kompletna ciemność. – No, co się tak nastroszyłaś? – uśmiechnął się Aleksy Stiepanowicz. – Chciałabyś ubóść, ale Bozia rogów nie dała? A skoro tak, to było nie leźć na korridę, krowo ty bezroga. – I wznosząc pilnik niczym szpadę, zaśpiewał arię z modnej opery: To-re-a-dor, prends garde a toi! I zachłysnął się melodią, gruchnął na ziemię jak skoszony pod uderzeniem sękatego kostura, który spadł na jego kędzierzawą głowę. Tam gdzie dopiero co stał Alosza, troszeczkę dalej, czerniał wysoki cień w spiczastym kapturze. Polina Andriejewna chciała krzyknąć, ale tylko wciągnęła powietrze ustami. – Regułę przez ciebie naruszyłem – rozległ się warkliwy głos starca Izraela. – Nocą z celi wyszedłem. Grzechem przemocy się zhańbiłem. A wszystko przez to, że wiem: kobiety twojego rodzaju są uparte i ciekawskie do szaleństwa. Za nic byś do świata nie wróciła, póki byś wszystkiego tu swym nosem piegowatym nie obwąchała. No cóż, patrz się, skoroś przyszła. Oto on, odłamek z niebios, którego my, pustelnicy, od wieków strzeżemy. To znak, zesłany naszemu założycielowi, świętemu sprawiedliwemu Wasiliskowi. Tylko pamiętaj – nikomu o tym ani słowa. Umowa stoi? Pani Lisicyna tylko kiwnęła głową, bo przez te wszystkie straszne przejścia dar mowy jeszcze jej nie wrócił. – A co to za młodzieniaszek? – Igumen oparł się na kosturze i pochylił nad leżącym. Odpowiedzieć nie zdążyła. Alosza uniósł się gwałtownie i wbił pustelnikowi pilnik w sam środek piersi. Wyrwał i znów uderzył. Izrael zwalił się na swojego zabójcę. Poszurał rękoma po ziemi, ale ani wstać, ani nawet unieść głowy już nie mógł. Tylko kilka chwil trzeba było Lentoczkinowi, żeby zrzucić z siebie kościste ciało starca i zerwać się na nogi, ale i tego starczyło, żeby Polina Andriejewna oderwała się od ściany, wybiegła na środek pieczary, wyrwała z sakwojaża rewolwer i zsunęła z niego śliski jedwab. Sakwojaż rzuciła na podłogę, a sama wpiła się obiema rękoma w żłobkowaną rękojeść i wycelowała w Aleksego Stiepanowicza. Ten patrzył na nią bez lęku. Uśmiechnął się krzywo, pocierając bolącą potylicę. Wyciągnął z piersi pustelnika pilnik, nie wkładając w to najmniejszego wysiłku, jakby przyrząd tkwił w maśle. – A umiesz, siostrzyczko, z broni palnej strzelać? – spytał Lentoczkin drwiąco. – A na jaki dzyndzelek trzeba nacisnąć, wiesz? Niedbale, rozkołysanym krokiem szedł prosto na nią. Diamenty na klindze zmatowiały od krwi i już nie lśniły. – Wiem! Rewolwer „Smith-Wesson” typ Double-Action, kalibru 45, sześć naboi z centralną spłonką, spust podwójnego działania – wypaliła pani Lisicyna wiadomości zaczerpnięte z podręcznika balistyki. – Kula wagi trzech zołotników, początkowa prędkość – sto sążni na sekundę, z dwudziestu kroków przebija trzycalową deskę sosnową. Szkoda tylko, że głos jej się łamał. Ale nic, i tak podziałało. Lentoczkin zamarł. Popatrzył z zastanowieniem w czarną dziurę lufy. – A gdzie colt kalibru 38? – spytała pani Polina, idąc za ciosem. – Ten, z którego zastrzelił